سطح طبیعی یا پایین تر از حد طبیعی گاسترین به طور معمول نیاز به پیگیری ندارد. افزایش نسبی سطح گاسترین در بسیاری از بیماری ها و اختلالات مشاهده می شود، از جمله: سندرم زولینجر الیسون، هیپرپلازی سلول های جی (G-cells) گاستریت آتروفیت آنمی پرنیشز تنگی یا انسداد پیلور نارسایی مزمن کلیوی سطح گاسترین با افزایش سن و همچنین استفاده طولانی مدت از آنتی اسید و مهارکننده های پمپ پروتونی افزایش می یابد. افزایش سطح گاسترین با بالا رفتن سن، ممکن است منعکس کننده ی کاهش توانایی تولید اسید در معده باشد. سطح گاسترین ممکن است در کسانی که ناشتا ماندن را به طور کامل رعایت نکرده اند، بالاتر از حد طبیعی باشد. افزایش شدید گاسترین در بیمارانی که علایم مشکوک به افزایش گاسترین در آن ها دیده می شود و همچنین افزاش شدید در آزمون تحریکی گاسترین، می تواند نشان دهنده ی ابتلا ی فرد به ندرم زولینجر الیسون یا وجود تومور گاسترینوم باشد. آزمون های تصویر برداری به منظور مشخص کردن محل تومور در پیگیری بیمارانی که غلظت گاسترین در آن ها بالا بوده، انجام می شود. مقدار گاسترین تولید شده به اندازه تومور یا تعدا